Alentejo

Opis

W Alentejo, południowo-środkowym regionie Portugalii, określanym jako serce kraju, istnieje powiedzenie, że życie toczy się w tempie wiatru. Ale nikomu nie przeszkadza ten spokojny rytm; w rzeczywistości wielu przybywa tutaj z tego właśnie powodu. Podróżnych przyciągają także przez zniewalające krajobrazy - pola pszenicy, kilometry prawie opuszczonych białych plaż na zachodnim wybrzeżu, otoczone murami miasta na wzniesieniach z zamkami i rzymskimi ruinami, wzgórza porośnięte dębami korkowymi, drzewa oliwne, winnice i wszechobecna cisza.

Nazwę regionu tłumaczy się jako „poza Tagiem”. O tym przepięknym wiejskim zakątku Portugalii mówi się także „ziemia chleba”, ze względu na uprawianą tu prawie wszędzie pszenicę i owies. Jest to największy z regionów w kraju – zajmuje 1/3 jego powierzchni, a wielkością dorównuje Belgii. Mimo swych pokaźnych jak na Portugalię rozmiarów, zamieszkuje go raptem 6% ludności. Charakterystycznym obrazkiem Alentejo są niezwykłej urody wioski i miasteczka ulokowane głównie na wzniesieniach. Często w krajobrazie tym dominują potężne zamki czy kościoły zajmujące najwyższy punkt osady. Jedną z tradycji regionu jest to, że budynki w miejscowościach malowane są na kolor biały. Dzięki temu są one doskonale widoczne z odległości wielu kilometrów. Wioski i obejścia są bardzo schludne i zadbane. Przy odrobinie szczęścia można natknąć się na kobiety, które bielą ściany swego domu.

Historia Alentejo jest bardzo długa. Zacząć ją można od pierwszych osadników sprzed kilku tysięcy lat, i czasów kolonizacji rzymskiej kiedy powstawały tu ogromne latyfundia oraz wspaniałe rezydencje królewskie. W okresie średniowiecznym i później wyrosło tu wiele majestatycznych zamków i wzniesiono wiele pięknych kościołów. Region ten jest swego rodzaju spichlerzem Portugalii. Znajdują się tu wielkie obszarowo pola uprawne oraz plantacje. Częstym widokiem są ludzie pracujący w polu lub wracający z niego pieszo, na rowerze lub na osiołku. Alentejo jest również najbardziej tradycyjnym regionem kraju. Wielu mieszkańców nadal nosi tradycyjne stroje, urządza się polowania na dziki z całą myśliwską oprawą, a także tańczy i śpiewa. Muzyka jest nieodłącznym motywem życia w tej spokojnej krainie.